🍻 Sceny Rodzajowe W Malarstwie Polskim

Co to są: - sceny balistyczne - sceny rodzajowe Natychmiastowa odpowiedź na Twoje pytanie. kamil180 kamil180 23.11.2015 Kultura i Sztuka

Na pewno znasz obraz „Bitwa pod Grunwaldem” Jana Matejki czy „Śniadanie wioślarzy” Auguste’a Renoira, ale czy potrafisz bez wahania określić gatunek malarski, który reprezentuje każde z tych dzieł? W tym artykule zajmę się omówieniem podziału malarstwa ze względu na jego temat. Poniższe informacje przydadzą się przede wszystkim osobom początkującym, jednak nawet jeśli masz już sporą wiedzę z historii sztuki upewnij się, że znasz wszystkie wymienione gatunki. Oczywiście najważniejsze by teorię popierać przykładami i tutaj także każde pojęcie okraszone jest kilkoma tytułami dzieł zaliczanych do danego rodzaju oraz cennymi informacjami, których w kontekście matury nigdy za wiele. 😉 Zacznijmy od rozwiania wątpliwości dotyczących tego, o co właściwie chodzi, gdy pada pytanie o gatunek lub rodzaj malarstwa. Te określenia są często stosowane wymiennie i w powszechnym rozumieniu odnoszą się do klasyfikacji według tematu podejmowanego przez twórcę w jego dziele, na czym skupię się w tym wpisie. Niemniej, czasem można spotkać się z podziałem na rodzaje ze względu na technikę wykonania, np. malarstwo ścienne, malarstwo sztalugowe itp. Zachęcam Cię jednak do trzymania się konkretu i nazywania techniki techniką a tutaj znajdziesz więcej informacji odnośnie różnych technik malarskich (które również należy znać do matury). Podział malarstwa na gatunki i rodzaje (według tematyki): akt – jeden z popularniejszych tematów malarskich, ale także fotograficznych i rzeźbiarskich, będący przedstawieniem nagiego ciała ludzkiego, które może występować samodzielnie, np. „Śpiąca Wenus” Giorgione, w grupie, np. „Łaźnia turecka” Ingres’a czy tak liczne w historii sztuki „Kapiące się”, ale także może stanowić część większej kompozycji zaliczanej do innego gatunku malarskiego, np. „Narodziny Wenus” Sandro Botticellego lub „Śniadanie na trawie” Eduarda Maneta; portret – artystyczne przedstawienie konkretnej osoby bądź też grupy osób mające na celu utrwalenie jej/ ich wizerunku; w zależności od sposobu ujęcia postaci a także funkcji danego portretu wyróżniamy odmienne typy przedstawień z tego gatunku, aby się z nimi szczegółowo zapoznać przeczytaj Rodzaje portretu – niezbędnik maturalny, tam też znajdziesz liczne przykłady dzieł z każdego typu; pejzaż – malarstwo krajobrazowe, którego tematem jest natura bądź miasto; pejzaż usamodzielnia się i zaczyna odgrywać ważną rolę od epoki renesansu (np. „Burza” autorstwa Giorgione), początkowo ma charakter realistyczny i dąży do jak najdokładniejszego odzwierciedlenia natury, z czasem jednak przyjmuje formy coraz bardziej ekspresyjne, np. pejzaże romantyczne – „Ostatnia droga Temeraire’a” J. M. Williama Turnera aż po pejzaże eksperymentalne będące twórczą reinterpretacją przedstawianego przez artystę miejsca, np. kubistyczna „Horta de Ebro” Pabla Picassa czy ekspresjonistyczny „Młyn w Dangast” Ericha Heckela; gdy postaci ludzkie lub zwierzęce stanowią jedynie uzupełnienie kompozycji pejzażowej określamy je jako sztafaż (pejzaż ze sztafażem); w zależności od tego, co dany pejzaż przedstawia wyróżnia się następujące podgatunki: – weduta – pejzaż miejski, przedstawienie miasta z jego charakterystyczną zabudową, np. „Plac świętego Marka” Canaletta, „Bulwar Montmartre” Camille’a Pissarro; – marina – pejzaż morski, przedstawienie morza z łodziami lub okrętami, portu bądź przystani, również sceny bitew morskich; był to rodzaj malarstwa szczególnie popularny w XVII i XVIII w., np. „Port morski o wschodzie słońca” Claude’a Lorraina, „Morze lodu” Caspara Davida Friedricha; – nokturn – pejzaż nocny utrzymany w ciemnych odcieniach, natura lub budowle są ukazane w półmroku, oświetlone nikłym światłem, np. „Opera paryska w nocy” Aleksandra Gierymskiego; nokturnem może być też kompozycja o innej tematyce, chociażby mitologicznej, np. „Narcyz” Caravaggia; malarstwo religijne – malarstwo podejmujące szeroko pojętą tematykę religijną, poczynając od ilustracji scen z Biblii, przez przedstawienia najważniejszych postaci biblijnych tj. Matka Boska czy Chrystus aż po wizerunki świętych; w kontekście tego gatunku bardzo ważna jest znajomość atrybutów charakterystycznych dla danej postaci oraz najpopularniejszych typów ikonograficznych; malarstwo mitologiczne – przedstawienie malarskie czerpiące z mitologii, najczęściej greckiej lub rzymskiej, popularnie od czasów antycznych i wielokrotnie podejmowane przez artystów nowożytnych oraz nowoczesnych; podobnie jak w malarstwie religijnym i z innych gatunków w kompozycji o tematyce mitologicznej mogą występować akty czy pejzaż jako tło, np. „Trzy Gracje” Rafaela Santi; malarstwo historyczne – malarstwo przedstawiające wydarzenia i postaci historyczne, nawiązujące do ważnych momentów w dziejach państw, narodów, cywilizacji, np. „Koronacja Marii Medycejskiej” Petera Paula Rubensa, „Przysięga Horacjuszy” Jacques’a Louisa Davida, rysunkowe przedstawienia z cyklu „Polonia” czy „Lithuania” Artura Grottgera etc.; jest to rodzaj malarstwa, który rozwijał się szczególnie mocno od XVIII wieku, w ramach takich kierunków jak klasycyzm czy akademizm, w kontekście polskiej sztuki XIX-wiecznej wyróżnia się niekiedy zjawisko historyzmu, którego czołowym przedstawicielem jest Jan Matejko; batalistyka – odmiana malarstwa historycznego, której tematem są przedstawienia bitew, najazdów czy pochodów wojennych, np. „Bitwa pod Issos” – mozaika z Domu Fauna w Pompejach, „Bitwa pod San Romano” Paola Uccella, „Szarża w wąwozie pod Somosierrą” Piotr Michałowski, etc.; malarstwo alegoryczne – gatunek malarstwa, w którym idee, pojęcia lub koncepcje abstrakcyjne są personifikowane jako postaci ludzkie bądź zwierzęce opatrzone odpowiednimi atrybutami lub emblematami, niekiedy też ujęte w charakterystycznych pozach i gestach, np. „Miłość ziemska i niebiańska” Tycjan, „Zwycięstwo czasu nad miłością” Agnolo Bronzino, „Alegoria malarstwa” Jan Vermeer van Delft; personifikowane mogą być cechy charakteru, ale także cnoty i przywary moralne człowieka czy większe zjawiska lub koncepcje ideowe, np. prawda, męstwo, Kościół/ wiara, czas, sztuka, pokój i wojna itp.; tego typu postaci i sceny alegoryczne były obecne od wczesnych etapów rozwoju sztuk plastycznych, szczególną popularnością cieszyły się w średniowieczu i w okresie nowożytności, zwłaszcza w baroku, kiedy to wymiar dydaktyczno-moralizatorski dzieł sztuki odgrywał pierwszoplanową rolę; malarstwo rodzajowe – malarstwo przedstawiające sceny z życia codziennego, obyczaje i obrzędy, także pracę lub wypoczynek; ten rodzaj malarstwa służy najczęściej „sportretowaniu” danej kultury czy grupy społecznej bez przemycania treści symbolicznych; zwykle cechuje go duży realizm i dbałość o detale, oddanie atmosfery miejsca lub ukazywanego wydarzenia; mimo pojawiania się tego typu przedstawień już w starożytności do rzeczywistego rozwoju malarstwa rodzajowego doszło dopiero od wieku XVI a jego największy rozwój przypada na wiek XVII i XVIII, kiedy to zajmuje ono ważne miejsce w twórczości malarzy barokowych (głównie z Flandrii i Holandii) oraz rokokowych, np. „Zabawy dziecięce” Pietera Bruegla Starszego, „Huśtawka” Jean-Honoré Fragonarda; w drugiej połowie XIX w. sceny rodzajowe powracają w twórczości impresjonistów i postimpresjonistów, np. „Bal w Moulin de la Galette” Auguste’a Renoira, „Niedzielne popołudnie na wyspie Grande Jatte” Georges’a Seurata etc.; martwa natura – gatunek malarski, w którym na przedstawienie składają się artystycznie zakomponowane obiekty, najczęściej nieożywione tj. naczynia, owoce, przedmioty użytku codziennego; kompozycje tego typu mogą mieć wymiar czysto estetyczny lub symboliczny, często stanowią także uzupełnienie większej sceny rodzajowej, historycznej, religijnej czy portretowej, np. „Wieczerza w Emaus” Caravaggia czy „Portret Stanisława Augusta z klepsydrą” Marcello Bacciarellego, a niekiedy bywają „pretekstem” do eksperymentów formalnych, np. w okresie nowoczesności i modernizmu – martwe natury Cézanne’a, kubistów, fowistów; jako samodzielny temat malarski zaczęły występować dopiero w baroku, do mistrzów martwych natur z tego okresu należy Willem Claesz Heda; animalistyka – przedstawienia zwierząt, zarówno pasących się, odpoczywających jak i osaczanych w trakcie polowania; niektórzy artyści specjalizowali się w tego rodzaju malarstwie, np. George Stubbs – angielski „malarz koni” lub wprowadzali motywy animalistyczne do obrazów o tematyce krajobrazowej, rodzajowej czy batalistycznej, jak np. przedstawiciel polskiego realizmu Józef Chełmoński; malarstwo abstrakcyjne (nieprzedstawiające/ bezprzedmiotowe) – malarstwo, w którym nie występują figury ani przedmioty znane ze świata rzeczywistego a jedynie kształty abstrakcyjne; dzieło jest budowane za pomocą formy i plamy barwnej, nie odnosi się do rzeczywistości w sposób bezpośredni; ten rodzaj malarstwa rozwija się w XX wieku, jego prekursorem jest Wassily Kandinski; malarstwo abstrakcyjne dzieli się na abstrakcję liryczną i geometryczną; Znajomość wymienionych wyżej gatunków malarskich to jedna z podstawowych umiejętność każdego maturzysty podchodzącego do egzaminu z historii sztuki. Jeśli przy opisie tematu dzieła będziesz posługiwać się profesjonalnymi określeniami typu akt czy weduta zyskasz automatycznie punkty za terminologię a Twoja analiza będzie dużo bardziej precyzyjna, dlatego warto przyswoić je już dzisiaj! . .

^{Tadeusz Kościelniak (1910–1996), był twórcą rozmiłowanym w tematyce sakralnej, poświęcił wiele swoich szkiców i projektów Najświętszej Eucharystii. Pracy artystycznej towarzyszyło często głębokie rozmyślanie nad prawdami wiary, zwłaszcza nad tajemnicą Wcielenia i Ofiary Chrystusa na krzyżu. Stale był również} W malarstwie spotykamy się z obrazami przedstawiającym praktycznie wszystkie elementy naszego życia. Dla wprowadzenia pewnego porządku i systematyzacji tego co przedstawiają dane dzieła wprowadzono pojęcie gatunku malarskiego. Jednak pomimo tego podziału w dalszym ciągu niektóre obrazy wyłamują się schematom i należą do kilku kategorii jednocześnie. Nietrudno wyobrazić sobie elementy martwej natury w malarstwie animalistycznym albo sceny z malarstwa batalistycznego w malarstwie historycznym. Sam pomysł wyznaczenia gatunków malarskich pojawił się w siedemnastowiecznej Francji w Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby. W tym wpisie postaramy się przybliżyć niektóre z animalistyczneMalarstwo marynistyczneMalarstwo portretoweMartwa naturaMalarstwo batalistyczneMalarstwo religijneMalarstwo abstrakcyjneMalarstwo animalistyczneZaczniemy od animalistyki. Jest to jeden z najstarszych rodzajów malarstwa. Początków należy upatrywać już w Paleolicie. Jak sama nazwa wskazuje obrazy z tego gatunku przedstawiają zwierzęta. Mogą to być zarówno dzikie konie jak i zwierzęta domowe. Malarza specjalizującego się w tego typu malarstwie nazywamy Animalistą. Do polskich artystów tego gatunku należy zaliczyć Juliusza Kossak czy Józefa marynistyczneMarynistyka jest gatunkiem obrazującym krajobrazy morskie. Należy jednak zaznaczyć, że nie chodzi tu tylko o widok morza i statków. Do marynistyki zaliczymy również krajobrazy portowe, sceny bitewne na morzu które równie dobrze mogą występować w malarstwie batalistycznym, nabrzeża oraz zwykłe kutry rybackie. Analogicznie do animalistyki, artysta malujący obrazy marynistyczne nazywany jest Marynistą. Wśród polskich marynistów znajdziemy takie nazwiska jak Adam Werka oraz Henryk portretowePortret to bez wątpienia jeden z najpopularniejszych gatunków malarstwa. Najczęściej przedstawiały członków rodziny, często dziadków i babć. Zazwyczaj przechodziły z pokolenia na pokolenie, były swoistą formą fotografii. Portrety nie zawsze przedstawiały jedną osobę, równie dobrze mogło to być kilka czy kilkanaście osób na jednym obrazie. Wśród najsłynniejszych obrazów, a prawdopodobnie jako najsłynniejszy należy uznać “Mona Lisa” autorstwa Leonarda da Vinci. Obraz olejny namalowany na drewnie, prawdopodobnie przedstawiający Lisa Gherardini jednak nawet dzisiaj są wątpliwości co do tego czy to aby na pewno ta kobieta znajduje się na obrazie. W naszym kraju można oglądać “Portret damy z gronostajem” tego samego naturaW obrazach z gatunku martwej natury mamy do czynienia z przedmiotami nieożywionymi. Najczęściej obrazują kwiaty, książki, przybory myśliwskie oraz inne przedmioty dnia codziennego. Jeżeli na obrazie występuje człowiek albo jakieś duże zwierzę, nie są oni elementami głównymi na obrazie. Często artyści przedstawiali na płótnie również ludzkie czaszki. Miała to być alegoria przemijania i ulotności ludzkiego życia. Początków martwej natury należy upatrywać w starożytności. Do artystów z naszego kraju tworzących dzieła związane z martwą naturą zaliczyć można Olgę Boznańską, Jana Cybisa czy Stefana batalistyczneJest to dla wielu osób najciekawszy gatunek malarstwa, niesamowicie efektowny i dekoracyjny. Jak nietrudno się domyślić motywem przewodnim batalistyki są sceny charakterystyczną obrazów batalistycznych jest to że występują na nich dziesiątki postaci. Prowadzi to często do tego, że obrazy są znacząco większe od tych z innych gatunków malarskich. Wymaga to odpowiedniego miejsca do ekspozycji. Najbardziej znane polskie obrazy tego typu to “Bitwa pod Grunwaldem” oraz “Panorama Racławicka”. O ile ten pierwszy jeszcze mieści się na ścianie o tyle drugi jest wystawiany w budynku umożliwiającym całą jego ekspozycję. Należy jednak pamiętać że “panorama” z założenia osiąga duże rozmiary. W naszym kraju do największych malarzy tego gatunku należy zaliczyć Jana Matejko, Jana Styka i Wojciecha religijneGatunek malarstwa obrazujący Boga, Trójcę Świętą, Anioły, epizodów ze starego testamentu itd. Bez wątpienia najpopularniejszym dziełem religijnym jest “Sąd ostateczny” Michała anioła, jednak jest to fresk a nie tradycyjny obraz. Innym malowidłem ściennym o nieprzecenione wartości artystycznej jest “Ostatnia wieczerza” Leonarda da Vinci. Do największych dzieł stricte malarskich zaliczane są El Greco, Wniebowzięcie Maryi, Jacopo Tintoretto, Ostatnia Wieczerza, oraz Caravaggio, Ukrzyżowanie św. abstrakcyjneCzęsto najmniej zrozumiały z gatunków malarskich. Wynika to z tego, że nie prezentuje żadnych obiektów. Jest to stosunkowo młody gatunek, którego narodzin należy upatrywać w Rosji. Za ojca tego gatunku uznaje się Wassily Kandinsky rosyjskiego malarza. Pierwsze obrazy abstrakcyjne stworzył na początku dwudziestego wieku. Malarstwo abstrakcyjne operuje kolorem, do jego zrozumienia przydatny bywa niekiedy jak zostało wspomniane w pierwszym akapicie nie są to wszystkie gatunki malarskie. Należy wspomnieć o akcie, weducie, malarstwie mitologicznym, historycznym oraz alegorycznym. Malarstwo w różnej formie towarzyszy ludziom od tysięcy lat. Zmienia się, ewoluuje i tworzy nowe gatunki. Pozostaje czekać na kolejne wielkie dzieła, być może właśnie teraz gdzieś z dala od mediów w zaciszu niewielkiej pracowni swoją pracę zaczyna nowa gwiazda rodzaju obrazy można przywieźć chociażby z NowakMiłośnik gry na gitarze, skończył studia ekonomiczne, lubi sprawdzać różnego rodzaju produkty w boju.

Historyzm w malarstwie polskim XIX wieku autor: Katarzyna Jarkiewicz spis treści założenia programowe główni przedstawiciele: Franciszek Smuglewicz, Aleksander Orłowski,…

Agnieszka Świętosławska W książce omówiono narodziny i ewolucję tematyki rodzajowej w malarstwie polskim od schyłku XVIII wieku po rok 1850. Przedstawione zostały początki tej dziedziny twórczości na gruncie narodowym, losy jej pionierów oraz stopniowy wzrost jej rangi, widoczny zarówno w twórczości malarzy, jak i w wypowiedziach krytyków oraz miłośników sztuki. Zawarty w tomie przegląd zjawisk artystycznych pozwala prześledzić, jak z każdą kolejną dekadą XIX stulecia malarstwo rodzajowe zyskiwało coraz szersze grono reprezentantów i coraz silniej konkurowało z gatunkami tradycyjnie umieszczanymi na szczycie akademickiej hierarchii tematów. Niezależnie od tego, czy poważne, czy raczej dowcipne, sceny z życia codziennego polskich miast i wiosek traktowane były jako ucieleśnienie „problematyki krajowej”. Artyści obrazowali ludowe tradycje i obyczaje, podkreślali lokalny koloryt, odwoływali się do powszednich doświadczeń ludzi sobie współczesnych – niejednokrotnie budząc tym samym mocniejsze, niż dotychczas, emocje. Opinie: Wystaw opinię Ten produkt nie ma jeszcze opinii Czas dostawy:plik do pobrania Koszty dostawy: Kurier Fedex zł brutto Odbiór osobisty zł brutto Kurier DPD zł brutto Paczkomaty InPost zł brutto Orlen Paczka zł brutto Kurier InPost zł brutto Kod producenta: 978-83-627-3794-9 W książce omówiono narodziny i ewolucję tematyki rodzajowej w malarstwie polskim od schyłku XVIII wieku po rok 1850. Przedstawione zostały początki tej dziedziny twórczości na gruncie narodowym, losy jej pionierów oraz stopniowy wzrost jej rangi, widoczny zarówno w twórczości malarzy, jak i w wypowiedziach krytyków oraz miłośników sztuki. Zawarty w tomie przegląd zjawisk artystycznych pozwala prześledzić, jak z każdą kolejną dekadą XIX stulecia malarstwo rodzajowe zyskiwało coraz szersze grono reprezentantów i coraz silniej konkurowało z gatunkami tradycyjnie umieszczanymi na szczycie akademickiej hierarchii tematów. Niezależnie od tego, czy poważne, czy raczej dowcipne, sceny z życia codziennego polskich miast i wiosek traktowane były jako ucieleśnienie „problematyki krajowej”. Artyści obrazowali ludowe tradycje i obyczaje, podkreślali lokalny koloryt, odwoływali się do powszednich doświadczeń ludzi sobie współczesnych – niejednokrotnie budząc tym samym mocniejsze, niż dotychczas, emocje. TytułObrazy codzienności Polskie malarstwo rodzajowe I połowy XIX wieku AutorAgnieszka Świętosławska Językpolski WydawnictwoPolski Instytut Studiów nad Sztuką Świata ISBN978-83-627-3794-9 SeriaSTUDIA I MONOGRAFIE / STUDIES AND MONOGRAPHS STUDIA I MONOGRAFIE / STUDIES AND MONOGRAPHS Rok wydania2015 Liczba stron538 Formatpdf -11% „Kwestia niemiecka" w publicystyce Bolesława Prusa Autorka w publikacji podejmuje jeden z trzech "prądów wewnętrznych" w publicystyce Bolesława Prusa, jakim obok "kwestii chłopskiej" i "kwestii żydowskiej" była "kwestia niemiecka". Na podstawie analizy drukowanych przez niego tekstów publicystycznych autorka dokonuje rozróżnienia między Niemcami a Prusakami, pisze o stereotypie Niemca i myśli politycznej Prusa. Ukazuje, że na tle publicystyki drugiej połowy XIX wieku Prus wyróżniał się swoimi poglądami na temat "problemu niemieckiego". -28% „Zło niechrześcijańskie i nieludzkie” Historia dzieciobójstwa i inne szkice z dziejów codzienności Autor analizuje zagadnienia z dziejów codzienności, przede wszystkim w państwie pruskim. Jest to pierwsza książka w Polsce poświęcona tej tematyce w ujęciu historycznym w odniesieniu do naszego najważniejszego, zachodniego sąsiada. Wnikliwemu oglądowi poddane zostało zjawisko dzieciobójstwa. Problem wprawdzie nośny i makabryczny, ale przede wszystkim ważny, jako element dawnej regulacji urodzeń w świecie bez antykoncepcji. Autor podejmuje też nowatorską i kluczową dla dzisiejszej Polski tematykę dziejów bezpieczeństwa w różnych aspektach – socjalnym, zdrowotnym, edukacyjnym, rodzinnym, mieszkaniowym. Interesuje się kwestią mentalności i stereotypów etnicznych oraz coraz częściej dyskutowaną w przestrzeni publicznej ważną tematyką historii kobiet. Publikacja zawiera rozdział o dziejach chłopów, która to problematyka po 1989 r. w polskiej historiografii się prawie nie pojawia oraz obszernie omawia rolę warstw niższych w powstaniu 1794 r. Książka jest tak skonstruowana, że każdy rozdział może stanowić odrębną całość. -16% Afryka i Europa. Od piramid egipskich do Polaków w Afryce Wschodniej Piętnaście rozpraw zamieszczonych w niniejszym tomie to owoc badań naukowych autora - profesora historii - prowadzonych w latach 1975-1999 w Afryce. Tematyka publikacji jest bardzo obszerna i dotyczy najstarszych zabytków cywilizacji afrykańskiej, handlu niewolnikami i walki o jego zniesienie, ekspansji mocarstw europejskich (głównie Wielkiej Brytanii i Niemiec) na Czarnym Lądzie oraz ideologii apartheidu. Dodatkowym walorem publikacji jest przedstawienie związków Polaków z Afryką (zwłaszcza Wschodnią), poczynając od pierwszych udokumentowanych źródłowo danych z dalekiej przeszłości aż po czasy najnowsze. -10% Ameryka Łacińska. Dzieje i kultura Przedstawiana książka to wyjątkowo rzetelna i ciekawa próba syntetycznego ujęcia historii Latynoameryki, która z całą pewnością spotka się z zainteresowaniem szerokiego kręgu odbiorców. Niewątpliwe naukowo-dydaktyczne zalety monografii idą w parze z jeszcze jedną cechą, która jest szczególnie godna podkreślenia, wartką, wciągającą narracja, zwłaszcza w partiach książki traktujących o podboju Ameryki przez Hiszpanów. -29% Anioły w legendach polskich Każde miejsce ma swojego ducha – genius loci – który sprawia, że jest ono niepowtarzalne. Jak mówi Autor: „Wierzę w istnienie dobrych oraz złych duchów, wierzę w ich misję i niebagatelny wpływ tak na losy indywidualne, jak i całych społeczności oraz państw. Gdybym tej wiary nie miał, nie podjąłbym trudu wydania tej publikacji”. W niniejszej pracy autor dzieli się z czytelnikami głębokim przekonaniem o istnieniu i działaniu aniołów miejsc (państw, miast i regionów), zgodnie z nauką biblijną oraz z pismami ojców Kościoła. Legendy zaprezentowane w tym tomie są osadzone w konkretnej czasoprzestrzeni oraz powiązane z wydarzeniami i osobami kształtującymi dzieje Polski. Szerokie tło historyczne i odwołania do źródeł pozwalają czytelnikowi lepiej zrozumieć poszczególne opowieści, naświetlając ich bogate konteksty i rozmaite uwarunkowania. Książka adresowana jest nie tylko do osób zajmujących się tematyką anielską. Ogrom przedstawionego w niej materiału historycznego i etnograficznego z pewnością zainteresuje wszystkich, którym drogie są dzieje Ojczyzny i jej kultura duchowa. -10% Anomeizm (arianizm, neoarianizm, eunomianizm) na zachodzie Imperium Rzymskiego od zaistnienia do IV w. po Chr. Problem teologiczny i filozoficzny Książka podejmuje niezmiernie istotny i subtelny problem wczesnego chrześcijaństwa, który, jak zaznacza autor we wstępie, był „decydujący o sensie istnienia nowego wyznania”, mianowicie kwestię boskości Jezusa Chrystusa. Śledzi zjawisko anomeizmu, którego przejawy dostrzega już w teologii przednicejskiej, a które zyskało wyraz w wielkich heterodoksyjnych nurtach IV wieku, jakimi były arianizm, neoarianizm i eunomianizm. Należy zgodzić się z Autorem, że anomeizm i dyskusje z nim związane stanowiły problem zarówno teologiczny, jak też filozoficzny, a niekiedy nawet filologiczny. Ważnym walorem pracy jest jej charakter źródłowy. Wykorzystuje też obszerną literaturę przedmiotu, o czym świadczą obszerne przypisy oraz obfita bibliografia, ale przede wszystkim odniesienia w tekście do dyskusji czy opracowań istniejących w literaturze naukowej, także w tej najnowszej.

Dla cygar, zobacz Dutch Masters (cygaro) . Holenderskie malarstwo Złotego Wieku to styl malarski holenderskiego Złotego Wieku , okresu w historii Holandii obejmującego mniej więcej XVI i XVII wiek, podczas i po późniejszej części wojny osiemdziesięcioletniej (1568-1648) o niepodległość Holandii. Nowa Republika Holenderska była Kiedy w 2016 roku tworzyłam subiektywny wpis omawiający 10 wyjątkowych malarzy polskich nie miałam pojęcia, że będzie to najchętniej czytany tekst w historii bloga. Po 3 latach zdecydowałam się kontynuować ten szalenie popularny wątek i wybrałam, idąc za głosem serca i estetyki, kolejną interesującą dziesiątkę. Zarówno zestawienie pierwsze, jak i odsłoną kolejna prezentują jedynie nikłą część tego co, kryje się pod rozległym i bogatym pojęciem sztuki polskiej XIX i XX wieku. Mam tego pełną świadomość. Pragnę to już na początku podkreślić, ponieważ wielokrotnie zarzucano mi „braki” w pierwszym zestawieniu oraz subiektywizm wyborów. Biorąc pod uwagę, że jest to bardzo osobisty blog, wydaje się, że to drugie nie powinno absolutnie dziwić. Celowy jest również wybór samych artystów – artystkom poświęcę podobny, ale osobny wątek 🙂 1. Artur Grottger (1837 – 1867) Grottger uznawany jest za jednego z czołowych przedstawicieli romantyzmu w polskiej sztuce, chociaż data jego urodzenia przypada już na okres, gdy fala tego nurtu zaczęła mocno opadać. Był malarzem, ilustratorem i rysownikiem, znanym zwłaszcza za sprawą cyklu „kartonów” poświęconych tematyce powstania styczniowego. Artysta nie brał udziału w tym historycznym wydarzeniu, mimo to w jego twórczości motywy powstańcze zajmują bardzo ważne miejsce. Poruszające są zwłaszcza cykle „Lithuana”, „Polonia” oraz „Wojna” z lat 60. XIX wieku. Cechuje je niezwykle silna ekspresja oraz dramatyczny nastrój, wyrażone za pomocą doskonałych umiejętności narracyjnych oraz plastycznych. Artyście bardzo bliski był los ojczyzny. Swoją sztukę traktował w dużej mierze jako formę manifestacji dążeń narodowościowych, była jego orężem w walce o niepodległość. „Pożegnanie powstańca”, 1866, MNK „Modlitwa wieczorna rolnika”, 1865, MNK „Puszcza” z cyklu „Lithuania” z lat 1864-1866, MNK, reprodukcja 2. Henryk Siemiradzki (1843 – 1902) Siemiradzki wywodził się ze szlacheckiej rodziny. Był czołowym przedstawicielem europejskiego malarstwa akademickiego. Jego wielkoformatowe dzieła charakteryzują się monumentalizmem oraz tematyką zaczerpniętą z antyku. Artysta od 1872 roku mieszkał na stałe we Włoszech, gdzie bardzo wiele podróżował i czerpał inspiracje z tamtejszej architektury oraz sztuki. Malarz uwielbiał teatralność prezentowanych wydarzeń, jego dzieła pełne są malowniczych krajobrazów oraz idealizowanych postaci. Twórczość Siemiradzkiego cieszyła się wielką popularnością w całej Europie, artysta zdobywał liczne prestiżowe nagrody oraz był zapraszany do najsłynniejszych placówek artystycznych. „Taniec wśród mieczów”, 1881, Galeria Tretiakowska „Pochodnie Nerona”, 1876, MNK „Dirce Chrześcijańska”, 1897, MNW 3. Witold Pruszkowski (1846 – 1896) Polski malarz i rysownik, prekursor symbolizmu, autor obrazów przesyconych tematyką baśniowości i ludowych wierzeń. Pruszkowski w niezwykły sposób łączył realizm malowanych scen z fantastyką oraz z romantyczną nastrojowością. Jego poetycka i emocjonalna twórczość pełna jest nastroju tajemnicy oraz melancholii. Malował zarówno farbami olejnymi, jak i doskonale posługiwał się techniką pastelu. Był typem samotnika, który poprzez swoją sztukę wyrażał swoje osobiste przeżycia i wzruszenia. Przyznaję, że to mój faworyt jeśli chodzi o twórców, o których „zapomniałam”. „Spadająca gwiazda”, 1884, MNW „Rusałki”, 1877, MNK „Pochód na Sybir”, 1893, Lwowska Galeria Sztuki 4. Józef Chełmoński (1850 – 1914) Jeden z najwybitniejszych polskich pejzażystów, reprezentant realizmu. Piewca polskiego krajobrazu oraz wielki miłośnik natury, który w wyjątkowy sposób potrafił uwieczniać na płótnie nie tylko prawdę, ale też pierwiastek duchowy. Wiele jego pejzaży, zwłaszcza tych skupionych na dzikiej przyrodzie, posiada wręcz metafizyczny wymiar. Chełmoński był doskonałym malarzem koni, zasłynął ze swoich „Trójek” i Czwórek”. Z pośród tematyki rodzajowej wybierał zwłaszcza sceny przedstawiające proste, zwykłe życie chłopów, które malował z wielkim pietyzmem. „Burza”, 1896, MNK „Żurawie”, 1870, MNK „Bociany”, 1900, MNW 5. Leon Wyczółkowski (1852 – 1936) Malarz, grafik, rysownik, jeden z czołowych przedstawicieli młodopolskiego realizmu. Wyczółkowski był twórcą wszechstronnym, który doskonale radził sobie w niemal każdej artystycznej technice, począwszy od farb olejnych, przez akwarelę, temperę pastel, aż po ołówek i grafikę. Fascynowała go zwłaszcza sztuka Dalekiego Wschodu oraz polskie Tatry, gdzie w plenerze wykonywał nastrojowe pejzaże. Mieszkał w wielu miastach w Polsce, a także przez dziesięć lat przebywał na Ukrainie, czego dowodem są słynne obrazy przedstawiające sceny wiejskie (malowane w wielu wariantach). „Autoportret w chińskim kaftanie”, 1911, MNW „Japonka”, 1897, MNK „Orka na Ukrainie”, 1892, MNK 6. Julian Fałat (1853 – 1929) Przedstawiciel realizmu oraz pejzażu impresjonistycznego, jeden z najsłynniejszych polskich akwarelistów. Wielki miłośnik natury, zwłaszcza w zimowej odsłonie. Jego śnieżne krajobrazy odznaczają się wspaniałą kolorystyką, rozedrganą fakturą oraz wrażliwością na grę światła, co mocno przybliża twórcę do założeń impresjonizmu. Fałat dużej mierz skupiał się na malowaniu życia chłopów oraz scen myśliwskich. Jego twórczość była bardzo entuzjastycznie przyjmowana zarówno w kraju jak i za granicą. Przez wiele lat malarz był oficjalnym rysownikiem cesarza pruskiego Wilhelma II. „Autoportret”, 1896, MNW „Oszczepnicy”, 1890 „Pejzaż zimowy z rzeką i ptakiem”, 1913, MNW 7. Teodor Axentowicz (1859 – 1938) Malarz rysownik i grafik, wybitny portrecista. Zasłynął zwłaszcza jako pastelista o niezwykłej wrażliwości na piękno kobiece. Jego portrety odznaczają się subtelnością barw oraz delikatnym rysunkiem. Axentowicz chętnie malował również sceny związane z życiem i obrzędowością Hucułów. Zajmował się projektowaniem plakatów do wystaw oraz grafiką ilustracyjną. „Rudowłosa”, 1899, MNK „Anachoreta”, 1881, MNW „Kołomyjka”, 1895, MNW 8. Władysław Podkowiński (1866-1895) Malarz i ilustrator, symbolista, jeden z najpopularniejszych prekursorów impresjonizmu w polskim malarstwie. Zasłynął zwłaszcza wielkoformatowym dziełem pt. „Szał uniesień”, które wywołało niemały skandal i w rezultacie zostało przez malarza pocięte (w Sukiennicach można te ślady cięć pooglądać pod światło). Pobyt w Paryżu rozbudził w nim impresjonistyczne inspiracje, chociaż te malarskie nowinki nie zostały w Polsce przyjęte w sposób optymistyczny. Owo niepowodzenie skłoniło go do zwrotu w kierunku symbolizmu w malarstwie. Podkowiński malował sceny figuralne, pejzaże i portrety. „Szał uniesień”, 1894, MNK „Dzieci w ogrodzie”, 1892, MNW „Mokra Wieś”, 1892, Muzeum Narodowe w Poznaniu 9. Edward Okuń (1872 – 1945) Malarz i ilustrator, łączył w swojej sztuce stylistykę secesyjną oraz inspiracje sztuką renesansu i brytyjskich prerafaelitów. Miał tendencje do secesyjnej dekoracyjności, charakteryzowała go płynna, miękka linia oraz słabość do kobiet o pięknych, długich włosach. Malował sceny rodzajowe, portrety oraz kompozycje o fantastycznym charakterze. Bliskie mu były założenia młodopolskiego symbolizmu. „My i wojna”, 1917-1923, MNW „Pejzaż południowy z Dubrownika”, 1930, MNW Winieta okładkowa „Noc”/ „Chimera”, 1913 10. Konrad Krzyżanowski (1872 – 1922) Portrecista, rysownik i ilustrator, reprezentant wczesnego nurtu ekspresjonistycznego w nowoczesnej sztuce polskiej. Malował głownie pejzaże oraz portrety, zwłaszcza kobiece, charakteryzujące się nastrojem melancholii oraz nostalgii. Jego bohaterki bardzo często są zamyślone, przygnębione, o nieobecnym spojrzeniu. Twórczość Krzyżanowskiego opiera się na fascynacji grą światła i cienia, która posiada mistyczną wymowę i pozwala kreować prace o silnym zabarwieniu emocjonalnym. W pejzażu stosował bardzo syntetyczne rozwiązania, malując szybko i tworząc dzieła o ekspresjonistycznym charakterze. „Portret Julii Paszkiewiczowej”, 1914, MNW „Portret rosyjskiej aktorki”, 1897, Muzeum Okręgowe w Toruniu „Chmury w Finlandii”, 1908, MNK . 187 481 20 123 432 202 448 5

sceny rodzajowe w malarstwie polskim